یک سالگی بسته ماندن مکتب‌ها؛ زن‌ستیزی «غم‌انگیز و شرم‌آور» حاکمیت طالبانی!
امروز که مصادف با یک سالگی بسته ماندن مکتب‌های دخترانه فراتر از صنف ششم بود، توام شد با پیام‌های جالب دفتر یوناما و آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد مبنی بر این که چنین سالگردی غم‌انگیز و شرم‌آور است.
نویسنده: طارق قاسمی
یک سال گذشته کابوسی بود برای دختران این سرزمین در قرن بیست و یک؛ زیرا دختران افغانستان در این یک سال گذشته هرچند ظاهراً در دوران معاصر زیستند، اما بدون شک تحت سلطه و حاکمیت طالبانی با جان و پوست و گوشت و استخوان و روان خویش قرون وسطی را حس کرده و درد کشیدند. در این یک سال، طالبان به هر بهانه‌ای متوسل شدند تا نگذارند که دختران فراتر از صنف ششم درس بخوانند و مکتب‌ها به صورت نورمال باز شود.
اکنون افغانستان زیر سلطه طالبان تنها کشور در سطح کره زمین است دختران از آموزش و خواندن منع می‌کند؛ زیرا حتا قبایل وحشی آمازون و افریقا نیز به اهمیت آموزش و تعلیم دختران پی برده و داوطلبانه تلاش می‌کنند تا دختران سرزمین شان با سواد شوند؛ اما طالبان چنان در منجلاب متعفن و خشکه مقدس زن ستیزی فرو رفته‌اند که حتا خلاف آموزه‌های دینی که خود را نماینده واقعی آن در ارض و سما می‌پندارند، از درس و تعلیم دختران جلوگیری می‌کنند.
هرچند از هر طرف صدایی در حمایت آموزش دختران بلند می‌شود، اما ماهیت و ذات طالبان به عنوان یک گروه رادیکال با باورهای خشک از متون و نصوص مذهبی و همچنان پابندی سفت و سخت به اصول بدوی قبیله‌ای، برای پیروان این گروه اجازه نمی‌دهد که دختران و زنان را همانند مردان در امور اجتماعی و سیاسی و حکومتی هم‌سان و هم‌شان و هم‌ارز و برابر بدانند؛ بنا بر این، در اندیشه طالبانی دختر و زن اولاً جزو مایملک مرد است و ثانیاً تقدیر ازلی او فقط خانه‌داری و ارائه سرویس جنسی برای آقا و ارباب است.
از این لحاظ، انتظار از طالبان برای بازگشایی مکتب‌های دخترانه شبیه توقع روشنی از شب سیاه است. شب ذاتاً و ماهیتاً در نبود روشنی است که تعریف می‌شود، زمانی که روشنی بیاید، دیگر پدیده‌ای به نام شب، مدلول خارجی نخواهد داشت.
اما از جانب دیگر، دو پیامی که از آدرس آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد و دفتر یوناما در کابل در پیوند به بازگشایی مکتب‌های دخترانه منتشر شد، نشانگان به سر رسیدن صبر و حوصله جهان در برابر دگم‌اندیشی و زن ستیزی طالبان است و دیر یا زود، فشارها بر این گروه از هرطرف افزایش خواهد یافت؛ چه، بدون فشار و اعمال زور، طالب که منطقی جز زور و عملی جز خشونت بلد نیست، هرگز به خواسته ملت افغانستان و جهان تمکین نمی‌کند.
این پیام‌ها نشان می‌دهد که اگر گروه طالبان از مواضع فوق‌العاده افراطی و رادیکال خود در مورد قضایای این چنینی عقب‌نشینی نکند، احتمالاً با تعزیرات بیشتری مواجه شده و از نگاه اقتصادی اسیب‌های فراوان خواهد دید؛ زیرا دنیا به اصطلاح خود ما «ملانصرالدین» نیست که به صورت هفتگی ده‌ها میلیون دالر کمک کند، اما طالبان همچنان ساز خود را بنوازند.