ضرورت یادگیری زبان دیپلوماتیک؛
با رجزخوانی و زورگویی نمی‌توان با جهان وارد تعامل شد!
اکثریت سیاست‌گران کشورهای جهان سومی، پوپولیست، عوام‌فریب و عوام‌زده استند.
روحیه پوپولیستی و از دل مردم سخن‌گفتن، در گفتار و کردار اکثریت سیاست‌گران و رهبران نیم‌قرن اخیر افغانستان، هویدا است.
یک سیاست‌گر و رهبر خوب کسی است که همیشه موضع‌گیری‌هایش به‌نفع مردم و کشور باشد. یک‌سیاست‌گر خوب، هیچ‌گاهی در پشت ابر بلند احساسات مردم قرار نمی‌گیرد. یک سیاست‌گر یا حکومت‌گر متعادل و شایسته، موج‌آفرینی و موج‌سواری نمی‌کند. یک رهبر خوب، برای خوشنودی مردم، قهرمان‌تراشی و رجزخوانی نمی‌کند.
اگر به‌موضع‌گیری‌های اکثر رهبران مجاهدین که تنها در میان قوم خاص خودشان ریشه‌داشته‌است، و همچنان کمونیست‌مابان افغانستان، نظری افکنده‌شود، دیده‌می‌شود که اکثریت نزدیک به‌کل آنها، در خفا، در قبال دونران و حامیان بین‌المللی و منطقه‌ای شان، کرنیش، چاپلوسی و فرمان‌گیری می‌کردند؛ اما در وقتی میان طرفداران شان می‌آمدند، رویکرد قهرمان‌تراشانه و پوپولیستانه را پیشه می‌کردند. آنها حتا به زبان آورده نمی‌توانستد که جنگ افغانستان، در واقع جنگ دو بلوک بزرگ جهان است، و صرف‌نظر از شوروی متجاوز، امریکا و غرب اسلحه و میلیاردها دالر به مجاهدین کمک کرده است. آنها همیشه فکر می‌کردند که اگر از حامیان بین‌المللی و منطقه‌ای جبهه ضد شوروی در افغانستان سپاسگزاری شود، یک نوع خفت و سرشکستگی است. همچنان بود، رهبران دو دهه جمهوریت.
در دو دهه دوران نظام جمهوریت، میلیاردها دالر از امریکا و دیگر کشورهای کمک‌کننده می‌گرفتند، اما هیج‌گاهی نمی‌توانستند با تمام غرور انسانی و افغانی شان، با یک زبان نرم و بیان دیپلوماتیک از حمایت‌گران بین‌المللی شان سپاسگزاری نماید.
اکثریت نزدیک‌به‌کل سیاست گران و رهبران افغانستان، همیشه شعار می‌داده و عوام‌فریبی می‌کردند.
حال طالبان همین‌گونه می‌نمایند؛ به‌جای رویکرد و گویش متعادل و دیپلوماتیک، می‌کوشد، پوپولیستانه رجزخواند و شعار دهد.
هرکسی و هر جمع و جماعتی که به کُرسی قدرت کشوری تکیه زند، باید زبان دیپلوماتیک و رویه‌های تعامل مثبت را یاد گیرد. با رویکرد دیپلوماتیک و تعامل مثبت رویه کند. و وقتی در عرصه‌ای، از جهان کمکی به افغانستان می‌رسد، باید به تمام غرور و شرافت سیاسی و امانت‌داری اداری، با بیان سیاسی نرم، از کشورها و نهادهای بین‌المللی کمک‌کننده، سپاسگزاری صورت گیرد.
سیاست‌مداران باید دانند که با پشت‌سر‌گذاری چندین تحول در کشور، حتا بی‌سوادترین آدم‌ها هم تا حد زیادی قضایا و رویکردها را درک می‌کنند؛ زیرا خود شان با تمام وجود، مزه این تحولات را کشیده‌است. حال، همه مردم افغانستان می‌دانند که افغانستان، کم‌ازکم از نظر اقتصادی نیازمند کمک‌های جامعه جهانی است و حتا مردم افغانستان می‌داند که در طول نزدیک به‌نیم قرن اخیر، اکثر احزاب در حمایت کشورها و سیاست‌مداران کشورهای همسایه افغانستان شکل‌گرفته و رهبران شان وابسته و فرمان‌گیر بوده‌است و تمام تحولات افغانستان، با حمایت بیرونی‌ها به‌وقوع پیوسته‌است.
باید یادآور شد که سخن‌گفتن به‌شیوه نرم و دیپلوماتیک، به‌هیچ وجه چاپلوسی نیست. سخن‌گفتن به‌گونه دیپلوماتیک از احترام قایل‌شد به‌خود و مردم خود و پای‌بندی به‌منافع ملی هر سیاست‌گری ریشه‌می‌گیرد. برای سیاست‌گران، به‌ویژه، برای سخن‌گویان حکومت طالبان که حال به‌اریکه قدرت تکیه‌دارد و مسوولیت حکومت‌داری را به‌عهده‌گرفته‌است، ضرور است، تا با جهان با زبان متعادل و دیپلوماتیک سخن‌گوید و در تعامل با دیگر کشورها و حتا مخالفان سیاسی داخلی شان، از پوپولیستی دوری کند؛ زیرا، با رجزخوانی و زورگویی نمی‌توان با جهان وارد تعامل شد!