ناتوانی طالبان در کمک به سیلاب‌زدگان و خاموشی کشورهای مدعی!
امیرخان متقی وزیر امور خاجه طالبان روز پنجشنبه در نشستی در مقر این وزارت در رسیدگی به آسیب دیدگان روی‌دادهای طبیعی اخیر ابراز ناتوانی و عجز کرده و از جامعه جهانی خواست که به آن‌ها کمک کنند.
روی‌دادهای طبیعی مثل سیلاب‌ها و زلزله در چند ماه پسین شمار زیادی را در ولایت‌های مختلف خساره‌مند کرده است. در اثر جاری شدن سیلاب‌های آنی در ولایت‌های ننگرهار، کنر، نورستان، لغمان، پنجشیر، لوگر، پکتیا، پکتیکا، کابل، وردک، زابل، غزنی، پروان، کاپیسا، بدخشان، بغلان و قندهار هزاران خانه ویران شد، هزاران هکتار زمین کشاورزی و مواشی از بین رفت، صدها تن کشته شده و صدها تن دیگر زخم برداشت.
آسیب دیدگان در این ولایت‌ها تاکنون کمک چشم‌گیری دریافت نکرده و از حکومت طالبان توقع هم نمی‌رود که بتواند با مردم آسیب دیده یاری کند.
در این جا روی سخن نیز با حکومت طالبان و مقامات این گروه نیست؛ زیرا آن‌ها حکومت‌داری نکرده و نمی‌دانند که منابع مالی چطور مدیریت کنند. ولی مخاطب این مبحث مدعیانی مثل چین و روسیه است که همواره هیاهو ایجاد می‌کنند و مثلاً امریکا را مقصر وضعیت موجود افغانستان می‌دانند.
نماینده دایم روسیه در سازمان ملل متحد در نشست پسین شورای امنیت در باره افغانستان مدعی شده که عامل اصلی ویرانی افغانستان امریکا است و روسیه و چین نمی‌توانند غرامت جنگ ایالات متحده را بپردازند.
خیلی خوب! فرض کنیم که امریکا خیانت کرد و رفت و پشت سر خود جز ویرانی چیزی باقی نگذاشت. تا این جا حق با شما. اما عامل روی‌دادهای طبیعی که امریکا و متحدانش نیست!
روی‌دادهای طبیعی مثل سیل و زلزله پس از رفتن نیروهای امریکایی رخ داده و هیچ ربطی به آنچه شما ادعا می‌کنید ندارد. سیلاب‌ها و زلزله در همین چند ماهی رخ داده که نه امریکا وجود داشت و نه دولت مشروع افغانستان.
پرسش کنونی از مدعیان این است: آیا اکنون که حادثه‌های طبیعی مسجل شده که به امریکا ربط ندارد، کمک می‌کنید؟
البته ذکر این نکته را ضروری می‌دانیم که مردم افغانستان هرچند نیازمند هستند، اما آن قدر همت بلند دارند که با نان خشک و آب سرد خود زندگی کنند و دست به سوی بیگانگان دراز نکنند، ولی زمانی که روسیه و چین دایه مهربان تر از مادر می‌شوند و به اصطلاح برای حق مردم افغانستان در تریبون‌های بین‌المللی هیاهو خلق می‌کنند، چقدر خود به کمک همین مردم می‌شتابند و کارنامه شان چیست.
اگر کارنامه مدعیان و اقمار شان را در طی 20 سال دوره جمهوریت و یک‌سال و اندی امارت طالبان بسنجیم، به اندازه هندوستان نیز کمک نکرده‌اند چه برسد به ایالات متحده امریکا و ناتو.
پس هیاهوی چین و روسیه نه به خاطر مردم افغانستان که برخاسته از مقاصد و منافع و استراتژی‌های خود شان بوده و در این راستا اصلاً و ابداً حال مردم افغانستان برای آن‌ها اهمیت ندارد؛ زیرا دولت‌هایی که به مردم خود رحم نمی‌کنند، چطور دغدغه ملتی بیگانه را داشته باشد.
گزارش اخیر سازمان ملل متحد در مورد رفتار پکن با اویغورها و احتمال جنایت علیه بشریت شاهد این مدعا است. دولتی که شهروندان خود را شکنجه می‌کند، سرکوب می‌کند، به اردوگاه‌های مخوف می‌اندازد، چطور می‌تواند به حقوق بشری مردم افغانستان بیندیشد.
چنین است که در وضعیت رقت بار کنونی، باز هم طالبان متحد چین و روسیه به کشورهای آزاد و دموکراتیک رجوع می‌کنند؛ زیرا از دوستان دیکتاتور خیری نخواهد رسید.