د پیرمحمد کاروان غزل
د پیرمحمد کاروان نوی غزل
د یوې پستې نرمې نغمې موسم دی
زه ستړی ډېر یم د دمې موسم دی
ویده ځنګله بس دی پاڅه مَړه
چې ستا د ناز د زمزمې موسم دی
ژبې، اوږدې اوږدې جملې مه وایه
د محبت د کلمې موسم دی
یوه مچکه مې درباندې خو وه
دوې راکوه د جریمې موسم دی
نن دې وعدې باید چې ګل ونیسي
پرون تېر شوی د پلمې موسم دی
ورځي پښې یبلې لېونۍ غزلې
کاروان د ټکندې غرمې موسم دی