نامه سرگشاده حرکت زنان افغانستان به گروه طالبان و جامعه جهانی

زمانی‌که این نامه را نگارش می‌دهیم در «حبس خانگی» یا «تبعید» ناخواسته قرار داریم. ما تنها زنان روی کره زمین استیم که از ساختار سیاسی و اجتماعی کاملا حذف شدیم و از تمام روند توسعه و انکشاف در انزوا رانده شدیم.

حتی حق رفتن به مکتب از کودکان ما، حق  تحصیل از دختران ما و حق رفتن به سر کار از خود ما گرفته شده است. دختر جوان ما که به دانشگاه می‌رود آینده‌اش نامعلوم و انگیزه‌اش برای درس صفر است. این همه اوج ناامیدی برای تمام زنان افغانستان است. زنانی‌که با تمام مشکلات امنیتی، اقتصادی و فرهنگی همیشه تلاش نمودند برای آینده خود و کشور خود درس بخوانند و کار کنند.

طی سال‌های 2001 الی 2021 به حمایت جامعه جهانی سعی و تلاش صورت گرفت که زنان افغان تعلیم و تحصیل نمایند و به اساس تحصیلات خویش بتوانند خودکفا و مصدر خدمت به جامعه شوند.

در اثر جنگ‌های تحمیلی، انفجار و انتحار زنان پدران، برادران، فرزندان و شوهران خود را از دست داده‌اند، با این همه مصایب توانستند زنده‌گی باعزت و افتخار داشته باشند. با رشد ظرفیت‌ها و توانمندی‌های خویش به اساس تحصیلات و مسلکی شدن، وظایف و مسوولیت‌های مدیریت و رهبریت ادارات را به دوش گرفته در انکشاف اقتصادی جامعه و خودکفایی خانواده خود منحیث یک انسان مسوولیت‌پذیر، سهم خویش را ادا نمودند.

زنان افغان توانستند با جدیت و تلاش از طریق رقابت آزاد و تعیینات به اساس قوانین خدمات ملکی و امور ذاتی کارکنان بست‌های مدیریت و رهبریت (بست‌های سوم، دوم، اول و فوق خدمات ملکی) را به دست آورده و به طور شایسته ایفای وظیفه نموده‌اند.

مورخ 24 اسد سال 1400 هجری خورشیدی حکومت افغانستان فرو پاشید و قدرت را گروه طالبان غصب نمود که  سبب توقف و برکناری زنان کارمند خدمات ملکی گردید و سرمایه‌گذاری جامعه جهانی در این مورد به خاکستر مبدل شد.

در حالی‌که تاریخ گواه است، تغییر حکومت‌ها در کشورها بار، بار رخ داده اما خدمات ملکی در حالت خود باقی مانده تا شیرازه خدمات حکومت برهم نخورد؛ اما در افغانستان وضعیت اداری کاملا برعکس گردید، کارمندان مسلکی و مجرب در حالت انتظار و بی‌سرنوشتی قرار گرفته و این جفای بزرگ در حق مردم مظلوم افغانستان است.

زنان که نان آور خانواده بودند طی این مدت دچار فقر اقتصادی شده و مواجه به هزاران مصیبت و بدبختی گردیدند؛ و زنان افغان را سازمان ملل، نهادهای حقوق بشری و حامیان بین المللی تنها گذاشته و مانند عوام الناس ابراز تاسف نموده در حالی‌که توانمندی بیشتر آن را دارند.

از دید ما مسوول این همه بدبختی مردم افغانستان و خاصتا زنان خدمات ملکی در مجموع گروه طالبان، حمایت‌گران ایشان و جامعه جهانی هستند.

بنا حرکت جمعی زنان خدمات ملکی بر گروه  طالبان و جامعه جهانی جدا» ابراز می‌دارد که بر عملکرد گروه طالبان که سبب حذف و محروم ساختن مشارکت زنان در سطوح مدیریت و رهبریت گردیده، توجه جدی نمایند و از دیدگاه حقوق شرعی و بشری به این انتظار و بی‌سرنوشتی زنان کارمند خدمات ملکی  پایان داده شود.

باور ما بر این است که  با عدم مشارکت مدیریت، رهبریت و تقویت اقتصادی زنان که بیشتر از نصف نفوس جامعه افغانی را تشکیل می‌دهد، نظام‌های سیاسی- اجتماعی را متزلزل ساخته و به طوفان از خشم مردم به خصوص زنان افغان، مواجه خواهند گردید.