اگر چه زخم خوردهای راهی دانایی استیم؛ ولی بگذارید بیاموزیم.
ما را کشتند و آرزوهای ما را زیر خاک کردند؛ولی راه ما ادامه دارد و جاویدانه است.
داستان داغدار شدن مادران را پایانی نیست، هر بار به یاد عزیزی میسوزد.
کوله پشتیام از کتابهای ریاضی، فزیک، کیمیا….. پر بود؛ اما همه را در جایی مبهمی گم کردهام!
مادر مقصر من نیستم، که به جایی پاره تنات با کفشهای پاره و خون آلود من روبرو شدی.
خواستم به یاد هر عزیزی شمع روشن کنم؛ ولی شمع هایم کافی نبود؛ مگر این غمسرا چقدر شمع میخواهد…!
به جای این که روشنایی از پی علم باشیم، شمعی شدیم که در سوگ میسوزد و خاکستر میشود.
ادامه دهندهگان راه علم بیشتر از گلولهها است، پس تو ادامه بده……!
رفتهگان دینی دارد بر ما، بگزارید ادا کنیم.
ما را همچون شمع سوختن دیگر بس است؛ مادران تاب این همه شمع افروزی را ندارد.
در آرزوی پروازیم، بال مان را نگیرید.
