طالبان، با ورزش دختران مخالفت دارد

گزارش: شکریه حجت

همان‌گونه‌ای‌که زنان نیمی از پیکر جامعه‌ انسانی را می‌سازد، باید در تمام میدا‌ن‌های حیات اجتماعی، حضور پررنگ و موثر داشته‌باشد. اما، متاسفانه، با سقوط جمهوریت و روی‌کارآمدن حکومت طالبان، محدودیت‌های فلج‌کننده‌ای بر فعالیت‌های زنان وضع شده‌است. طالبان، هم در شعار و هم در عمل، با حضور زنان در فعالیت‌های اجتماعی، اقتصادی و ورزشی مخالفت می‌نماید؛ از بسته شدن دروازه لیسه‌های دخترانه گرفته تا مسدود شدن دروازه‌های ورزشگاه‌های بانوان، همه‌وهمه، نماینگر این‌واقعیت است که طالبان، از ریشه و اندیشه، مخالف حضور بانوان در میدان علم، ورزش و هنر می‌باشد.
دختران ورزشکاری هستند که سال‌ها در عرصه ورزش پرچم زیبای افغانستان را به اهتزاز درآوردند و نام ورزش افغانستان را در جهان ثبت کردند، امروز در کنج زندان‌واره خانه‌ها، رنج‌می‌کشند. این روزها دیگر از ورزش و بانوان ورزشکار خبری نیست. ورزشگاه‌های بانوان در سطح کابل و تمام ولایت‌ها بسته شده‌اند.
با بسته‌شدن دروازه‌های ورزشگاه بر روی دختران، ورزشکاران دختر با ناامیدی تمام در حسرت روزهای می‌سوزند که ورزش می‌کردند.

سمیه افغان، عضو تیم ملی تنیس افغانستان است.
او چهار سال است که تنیس بازی می‌کند و به تازه‌گی عضویت تیم ملی را گرفته بود. او با این‌که هم دانشگاه می‌رفت و هم جایی وظیفه داشت؛ ولی هیچ‌گاه از بازی تنیس دست بر نداشت. او می‌گوید: «تنیس برای من یک سرگرمی نیست و نبوده؛ بلکه هدف و رویای طفولیت من است.»
او که قبلا هفته‌ای سه روز در میدان خاص، تنیس تمرین می‌کرد؛ ولی حالا میدان تنیس او اتاق کوچکی خودش است که اثرات توپ بر در و دیوار اتاقش دیده می‌شود. او می‌گوید: «تنیس به یک میدان ضرورت دارد. چون سرویس، شات و والی تمامش باید در فضای بزرگ کار شود.» اما میدان تنیس سمیه حالا بسیار کوچک است. تا حدی که بتواند دلش را تسکین دهد.
او از حکومت طالبان می‌خواهد، به دختران اجازه بدهد تا به ورزش‌شان را ادامه دهند.
این در حالی است که طالبان پس از ورودشان به کابل، ورزش را برای بانوان منع و ضد شریعت اسلامی و به تقلید از فرهنگ غربی خواند و دروازه‌های ورزشگاه بانوان را در سطح افغانستان بستند. کانچو علی احمد افشار، بنیان‌گذار فدراسیون یونی‌فایت افغانستان و مسوول نظارت فدراسیون جهانی یونی‌فایت چنین می‌گوید: «پس از طالبان ورزش برای بانوان در هر بخشی که بود کاملا منع شد. در حالی‌که بانوان در همه عرصه‌ها پیشرفت چشم‌گیری داشتند، به خصوص در ورزش‌های رزمی که توانستند قهرمانی آسیا و جهان را کسب کنند.» او چنین وضعیتی را برای ورزش افغانستان فاجعه‌آفرین می‌داند و از طرفی مساله‌ای که وی را نگران کرده است، فراموشی جهان نسبت به ورزش افغانستان است، وی دلیل این فراموشی را عدم به رسمیت شناختن حکومت ‌طالبان می‌داند.
از طرفی افغانستان یک کشور نهایت سنتی است که پیش از این نیز ورزش برای بانوان با محدودیت‌های گسترده‌ای به همراه بود، تعدادی حداقل بانوان با بسیار مشکل اجازه ورزش را از خانواده و بعد اجتماعش می‌گرفتند؛ اما ده سال اخیر را می‌توان سال‌های جدید  و حضور پررنگ بانوان برای ورود به ورزش افغانستان نام برد.
عبدالروف نجفی، عضو انجمن (WFK)، عضو استریت فایتر جهانی و مسول روابط عمومی ورزش افغانستان که بیست سال است منحیث مربی و مدرس سبک کاراته شوتوکان برای بانوان و آقایان است. سال‌های اخیر را سال رشد ورزش برای بانوان می‌داند، تعدادی از بانوان که عضویت تیم ملی کاراته افغانستان را داشتند و همین طور بانوان از سبک‌های مختلف، دست‌آوردهای خوبی برای ورزش افغانستان آوردند و مدال‌های زیادی را به نام کشورشان کسب کردند. او از چالش‌های سد راه ورزشکاران مخصوصا بانوان پس از طالبان چنین می‌گوید: «در حکومت قبلی کاراته شوتوکان سبک امتیازی از طرفی المپیک حمایت می‌شد و در مسابقات بیرون مرزی از طبقه بانوان و آقایان به مسابقات اعزام می‌شدند. مثلا در مسابقات کشورهای اندونزیا، سریلانکا، ایران، ازبیکستان، تاجیکستان، عربستان، پاکستان. ولی در حکومت طالبان هیچ گونه مسابقه، نه داخلی و نه خارجی برگزار شده.» او از  چالش‌ها و ناامیدی ورزشکاران نگران است و می‌گوید تعداد زیادی از قهرمانان ورزش، اعم از بانوان و آقایان کشور را ترک کرده و مهاجر شدند.
چنان‌که، پیش از این نیز تعدادی زیادی از ورزشکاران زن در روزهای نخست تخلیه شهروندان خارجی، موفق به فرار از افغانستان شدند. از آن جمله تیم بانوان فوتبالیست، بسکیت‌بال، بایسکل‌ران به صورت گروهی افغانستان را ترک کردند.

شیرین قادری، عضو تیم ملی کاراته افغانستان و شاگرد عبدالروف نجفی مربی کاراته شوتوکان است. او چهار سال است که کاراته تمرین می‌کند.
او همانند دیگر ورزشکاران بانو منتظر است تا دوباره بتواند ورزشش را ادامه دهد او می‌گوید: «مدت نه یا ده ماه است که مسیر رفت و برگشت به ورزشگاهش را ندیده است.» او که هفت مدال را در مسابقات داخلی به دست آورده است. به طرف مدال‌هایش می‌بیند و آرزو می‌کند که بتواند در مسابقات خارجی شرکت کند و همانند این مدال‌ها از خارج نیز افتخار کسب کند. اما از طرفی ناامید است که به آرزویش می‌رسد یا خیر!
چنین وضعیتی برای بانوان ورزشکار افغانستان که سال‌ها تلاش کردند و مشقت‌هایی را متحمل شدند؛ تا بتواند جایگاهی در ورزش افغانستان به دست بیاورد، غیرقابل قبول است. و این روزها برای بانوان ورزشکار به سختی سپری می‌شود و همه در سوگ آرزو‌های‌شان نشستند.
چنان‌که علی احمد افشار می‌گوید: «تا جایی از بعضی شاگردانم که بانوان قهرمان استند خبر دارم وضعیت روحی خوبی ندارند، همه نگران آینده‌شان استند که چه خواهد شد.» این در حالی است که طالبان هیچ‌گونه اقدامی و یا سخنی را به خاطر ادامه ورزش بانوان در افغانستان نداشته است.